دو تا خبر که هر دو دیروز مخابره شد آنقدر ذهنم را درگیر کرده که نتوانستم درباره اش چیزی ننویسم. در یکی از خبرها آمده که یک پسربچه ی دوازده ساله سر چندین نفر را در سایت های شرط بندی فوتبال کلاه گذاشته و حالا دستگیر شده و در خبر بعد، یک بچه یازده ساله تحت تاثیر یک بازی خودش را کشته است!
همه مان درباره مضراتی که این فضاها دارند می دانیم و این را هم می دانیم که پیش از ورود هر نوع تکنولوژی به زندگی می بایست اول فهم استفاده از آن یاد گرفته شود؛ همه مان با دیدن بچه هایی که از دو سه سالگی با گوشی و تبلت بازی می کنند تچ تچ می کنیم و با نسل خودمان که بازی هایمان تحرک و فعالیت داشت مقایسه شان می کنیم اما انگار هنوز واقعا مشکل را جدی نگرفته ایم. اتفاق هایی هم که اطرافمان می افتد و از آن ها با خبر می شویم تلنگر جدی بهمان نمی زند و به فکر چاره نمی اندازدمان.
چند وقت پیش که در همین باره با یکی از اساتید دانشگاه مصاحبه می کردم به نکته جالبی اشاره کرد. گفت پژوهشی انجام داده اند روی سی چهل نفر از بچه هایی که خانواده هایشان از غرق شدنشان در فضای مجازی شکایت داشتند. می گفت "فضایی ترتیب دادیم که چند آخر هفته، این بچه ها با پدر یا مادرشان وقت بگذرانند. مسابقه برگزار کردیم، پیک نیک ترتیب دادیم، کوه بردیمشان..."
این استاد دانشگاه می گفت نتیجه ای که این کار داشت این بود که بیش از نود درصد این بچه ها که اغلب در سنین نوجوانی بودند دیگر در طول هفته هم سراغ تبلت و گوشی هایشان مگر در مواقع ضروری نمی رفتند و برای رسیدن آخر هفته ای که بتوانند وقتشان را با خانواده به تفریح و بازی بگذرانند لحظه شماری می کردند.
می دانم سخت است. می دانم همه مشغله دارند و وقتشان پر است. می دانم یک آخر هفته است و استراحت. اما شما را به خدا بیایید سعی کنیم بچه هایمان را از این ورطه تاریک بیرون بکشیم تا قربانی های بیشتری به آمارهای قبلی اضافه نشده. آموزش استفاده از تکنولوژی و ورود به فضای مجازی هم که جای خود دارد.